по два

Хъазахъхъæй иу, фыдхуыз æмæ хурæй сыгъд сау цæсгомимæ, фыдрасыгæй, йæ сæр, йæ фат нал æмбæрста, афтæмæй уæлгоммæ хуыссыд хæдзары къулы цур, чысыл раздæр аууон кæм уыд, ныр та фæрсæрдыгæй комкоммæ хуры судзаг тынтæ кæдæм кастысты, уым. – Один из казаков с худым и черно-загорелым лицом, видимо мертвецки пьяный, лежал навзничь у одной из стен избы, часа два тому назад бывшей в тени, но на которую теперь прямо падали жгучие косые лучи. (Лев Тостой, Хъазахъхъ)

Ныртæккæ рацыд бригадæй. Цæуы сындæггай. Кæсы бынмæ йæ аууонмæ. – Он (Габил) только что вышел из бригады. Идет не торопясь. Глядит вниз, на свою тень. (Мамсыраты Д., Аууон)

Æхсæвы тары тыххæй æвзæрста Сафиат цавæрдæр лæджы аууон – В ночной мгле Сафиат едва различала силуэт какого-то мужчины (Гæдиаты С., Сафиат)

Чысыл фалдæр хибарæй мæсыджы аууон бады зæронд Баймæт. – Чуть поодаль, в уединении, в тени башни сидит старый Баймат. (Беджызаты Ч., Мæсгуытæ дзурынц)

Афтæмæй цæугæ нæй, мæ мады хай! Бар райсын хъæуы дохтырæй. – Так, матушка, уходить (отсюда) нельзя. Нужно испросить разрешение у врача. (Цоциты Р., Æцæг адæймаджы таурæгъ)

Афтæмæй раздæры дыууæ хæлары æнæ аххос бæрæгæй куыдфæстæмæ кæрæдзийæ ахицæн сты. – Таким образом, два бывших друга, без видимых причин, мало-помалу раздружились. (Мамсыраты Дæбе, Адæмы уарзон)

Æрмæст Тæтæрхъан никуы ма зыны, афтæмæй та ахæм æхсæны хъуыддаджы уый кæддæриддæр разæй вæййы. – Лишь Татаркана пока не видно, а между тем место в таких общественных делах он всегда бывает в числе первых. (Дзугаты Г., Æхсарджын барæгæн)

Куыд рабæрæг, афтæмæй Реуазы хъуыддæгтæ уый размæ дæр хъуыстгонд уыдысты. – Как выяснилось, деяния Реваза были известны и раньше. (Хъуылаты С., Æууæнк сыл нæй)

Цы ма йын бахæс кодтой æппын фæстагмæ – уый мидæггаг кæрты стыр бæстыхайы дыууæ агъуысты ’хсæн къахвæндæгтæ дурастæрд скæнын; уый сыл дзæххор байтыдта, йæ сæрыл та йын цавæрдæр чъиуджын æлыгæй бæзджын фæлтæр сæвæрдта, æмæ-иу уыцы фæндæгтыл уарыны фæстæ азмæлæнтæ нал уыд. – цъыф-иу афтæ ныххæцыд къæхтыл – Последнее, что ему поручили, было вымостить дорожки внутреннего двора, соединявшие два корпуса здания; он их посыпал щебнем, а сверху положил толстый слой какой-то особенно вязкой глины, сделав эти дорожки совершенно непроходимыми после дождя. (Гæздæнты Г., На острове. Тæлмацгæнæг – Гусалты Б.)

Сæ дыууæ дæр сæ къухты фæйнæ дынджыр дурыны æрбацæйхастой – абоны æхсыр. – обе несут два большие горшка молока – подой нынешнего дня. (Лев Толстой, Хъазахъхъ)